تُ که رفتی

 تُ که رفتی دلم هزار طرف دُوُندمش                          هر رو انگُ تُرتُری هی تو کوچا تُرُندمش

تُ که رفتی غم اومه که خونه خرابم بکنه                    آمو من گولش زدم از خونمون تارُندمش

تُ که رفتی اشک می خاس که آبروم ببره                   من بُ خنده ی الکی از تو چیشُم چکُندمش

تُ که رفتی اومدم تنُ تو باغ سالاری                           یادگاری که بُ هم کنده بودیم کرُندمش

تیکه کاغذی که واسم نوشتی کردی کر دیوال              مُچُنش کردم رفتم تُ حالام نخُدمش

غیر دُ تُ خاطره که هرگه یادم نمی ره                        هر چی که تو ذهن من بود ار سرم پرُندمش

گفتی ای تارکی بشه همدیگه رِ ماچ می کنیم             من چراغُی تیرک بُ تیرکمون شُکُندمش

سینه ریز رُد گُلی که هی بهش پُز می دادی                وختی دس پلکو می کردم مووات پُکُندمش

تُ تُنُستم به دلم همش مدارا کردم                            آخرش دیونه شد به کِسِ دیگه چاکُندمش