چه سُنت مبارکی !

داش می گُف :نوم خُدُ از حیث زرنگی تُ تکی                          خیلی رندُ ارقه هسی آمو بیشتر جانکی

بی رودرواسی می گم خلاصه خیلی ناتوی                              چاخانُ پشت هم اندازی اـــَل کَلَکی

در اومد گف او بهش : نَ پس آدم مث تُ خوبه                           شلُ ول دَس پا چُلُفتی خُلُ شرتی شَپَکی

تُ کارت خیلی دُرسه که نشسی یی گوشه ی                        انگُ مردُی عملی تو حال چُرتُ ها کَکی

همی رُودار پَسَکِ همدیگه ر بالُ می زدن                                 او می گفتش بی خیال ئی می گفتش نَتَکی

مردرندی که اووَم تو نخ اونا بود مث من                                    سرش اُوُرد جلو گف تو گوشُم یواشکی

ای باخاد ئی جور چیا رواجُ رُنق بیگیره                                     خُش به حال شَرُمون چه سُنَت مبارکی